Ніхто не хацеў паміраць - Лявон Вольскі

Па шчодра намеценым сьнезе

Ішлі ў завіруху яны.

Калісьці былі, ды згубіліся недзе

Прыкметы чарговай вясны.

І твары калола завея,

І кожны сумёт – як гара.

А сэрца і сьвеціць, і грэе

І кліча вяршыні скараць:

Наперад, пакуль не памерла надзея!

Ніхто не хацеў паміраць…

Ніхно не ха...

А людзі з замеценых хатаў,

Як з нораў, глядзелі на іх.

І нехта піў каву, а нехта – гарбату,

А нехта разьліў на траіх.

Вар’яцкая гэта ідэя –

Паверыць у сілы дабра,

Наперад ісьці праз завею,

Хоць можна было выбіраць…

Апошняй заўжды памірае надзея…

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

І хтосьці адстаў па дарозе,

А хтосьці вярнуўся назад.

Здавалася, што ўжо вясна на парозе,

І што ўжо канец маразам.

Што вораг заўважна слабее,

Вось трошкі яшчэ і – ура!

І зьнікне, нібы летуценьне,

Сівой завірухі пара.

Апошняй заўжды памірае надзея…

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Вось белы, чырвоны і белы.

Як сьнег і як кроў і як сьнег.

Камусьці баліць, а камусь адбалела,

Пад покрывам сьнежным у сьне.

У сьне непахісна ідзем мы,

Уся каралеўская раць…

Наяве ж – бязьлюдныя землі.

Такі, можа, лёс ваяра –

Памерці, пакуль не памерла надзея.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Ніхто не хацеў паміраць.

Падщадра намеценим снезе

Ішли ў завіруху яны.

Якщо були, то згубилися недзе

Прикметы чарговай вясны.

І створив калола завея,

І кожен сумёт – як гара.

А серце і звітувати, і греє

І клік вяршини скарати:

Наперед, поки не розмірла надзея!

Ніхто не хоче пам'ятати…

Ніхно не ха...

А люди із заміщених хат,

Як з норів, дивилися на них.

І нехта піў каву, а нехта – чайу,

А нехта роз'лив на траіх.

Вар’яцкая це ідея –

Паверити у силі допомогти,

Наперед ісьці через завею,

який можна було вибрати…

Апошняй завжди памірае надзея…

Ніхто не хоче пам'ятати.

Ніхто не хоче пам'ятати.

Ніхто не хоче пам'ятати.

І хтось адстав па дарозе,

А хтось вернувся назад.

Зрештою, що вже вясна на парозі,

І що вже канец маразам.

Що противник зовважна слабее,

Вось трошки ще і – ура!

І зьнікне, ніби летуценьне,

Сівой завірухі пара.

Апошняй завжди памірае надзея…

Ніхто не хоче пам'ятати.

Ніхто не хоче пам'ятати.

Ніхто не хоче пам'ятати.

Ніхто не хоче пам'ятати.

Ніхто не хоче пам'ятати.

Вось білі, червоні і білі.

Як снєг і як крів і як снєг.

Камусь баліць, а камусь адбалела,

Пад покрывам снежным у сьне.

У сьне непахісна йдем ми,

Уся каралевська раць…

Наяве ж – бязьлюдныя землі.

такий, може, лёс варя –

Памерці, поки не розмірла надзея.

Ніхто не хоче пам'ятати.

Ніхто не хоче пам'ятати.

Ніхто не хоче пам'ятати.

Ніхто не хоче пам'ятати.

Ніхто не хоче пам'ятати.

Ніхто не хоче пам'ятати.